چگونه بازدارنده‌ها و مجوزها را از بازدارنده های تقابلی تشخیص‌دهیم؟
چگونه بازدارنده ها و مجوزها را از بازدارنده های تقابلی تشخیص دهیم؟
شما چگونه می توانید در عمل یک بازدارنده تقابلی منفی را از یک بازدارنده تشخیص دهید؟ و یا یک بازدارنده تقابلی مثبت را از یک مجوز؟ برای تشخیص بین آنها دو راه وجود دارد.
- بازدارنده های تقابلی کلامی هستند، بازدارنده ها و مجوزها (اساسا) پیش کلامی (دوره ای که کودک هنوز قادر به استفاده از کلمات نیست) هستند. اگر شما به کلام درونی خود گوش دهید، بازدارنده های تقابلی را در قالب کلمات خواهید شنید و اغلب صدای همان والد یا عناصر والدی که در ابتدا این کلمات را به شما گفته اند میشنوید.
اگر شما برخلاف بازدارنده های تقابلی عمل کنید و به درون خود گوش فرا دهید، احتمالا تحقیرات کلامی را از جانب عناصر والدی که دستورات را به شما می دادند، خواهید شنید. در حالی که بازدارنده ها و مجوزها الزاما به شکل کلمات شنیده نمی شوند. در عوض، شما آنها را به صورت هیجانات و حس های بدنی احساس می کنید و آنها را در رفتار خود نشان می دهید.
اگر شما با یک بازدارنده مخالفت کنید، احتمالا تنشها و ناراحتی های بدنی را تجربه خواهید کرد. قلبتان تند میزند، ممکن است عرق کنید و یا احساس گرفتگی در معده بکنید. احتمال دارد شما راههای مختلفی را بیابید تا از رفتارهایی که در اثر مخالفت با بازدارنده ها پدید می آیند اجتناب کنید. این روشها ممکن است در نظر شما «بالغ» باشد ولی در واقع آنها دلیل تراشی هستند.
به عنوان مثال، در نظر بگیرید که من این بازدارنده را از مادر خود دریافت کرده ام که «به من نزدیک نشو» و این تصمیم اولیه را گرفته باشم که درواقع بهتر است به هیچکس نزدیک نشوم. حال، به عنوان یک شخص بزرگسال، در یک گروه رویارویی شرکت می کنم. رهبر گروه از ما میخواهد که چشمانمان را ببندیم، و صرفا با قوه لامسه خود شخصی را پیدا کنیم و فقط با لمس دستان او بتوانیم او را بشناسیم. من کمی عرق می کنم و ضربان قلبم بالا می رود. به محض اینکه احساس میکنم شخص دیگری می خواهد دست مرا بگیرد، چشمانم را باز میکنم و می گویم «هوم، نمی فهمم منظور از این تمرین چیه. اصلا برای چی باید این کار را بکنیم؟»
گاهی اوقات بازدارنده ها هم به شکل کلمات شنیده می شوند. برای مثال، شخصی که این بازدارنده را داشته است که وجود نداشته باش، شاید به یاد آورد که والدینش چیزهایی از این قبیل به او گفته اند «کاش هرگز به دنیا نیامده بودی!» یا «بیفت بمیر»
- بازدارنده ها و مجوزها در دوران اولیه کودکی داده می شوند در حالی که بازدارنده های تقابلی در مراحل بعدی زندگی داده میشوند. از نقطه نظر روانشناسی رشد، بازدارنده ها و مجوزها قبل از بازدارنده های تقابلی وجود دارند. البته این مسئله به تفاوت بین «کلامی» و «پیش کلامی» مربوط می شود.
به عنوان یک قاعده کلی، کودک بازدارنده ها و مجوزها را قبل از اینکه قادر به استفاده از کلمات باشد، دریافت میکند. هیچ سن مشخصی که پایان این دوره را نشان دهد وجود ندارد. ما در تجربیات خودمان متوجه شدیم که بازدارنده ها ممکن است تا سن ۶ تا ۸ سالگی نیز به کودک داده شوند و بازدارنده های تقابلی بین سنین سه تا دوازده سالگی داده شوند.
منبع: (تحلیل رفتار متقابل، یان استورات/ون جونز)
ادامه ی مقالات تحلیل رفتار متقابل را دنبال کنید…
دیدگاهتان را بنویسید