به دلیل عصبانی شدن خود را سرزنش نکنید

به دلیل عصبانی شدن خود را سرزنش نکنید

اهمیتی ندارد که چه کسی هستید و چقدر استقامت و استواری خود را از دست می دهید، بیشتر اوقات از دست دادن این ویژگی آنطور که شما فکر می کنید مهم نیست. شما عصبانی می شوید، یا صدای خود را بلند می کنید؛ احساس می کنید قربانی و پایمال شده اید؛ احساس بیزاری می کنید؛ آن قدر تحت فشار هستید که احساس می کنید دارد به سرتان می زند و ممکن است حتی هذیان بگویید.

یا حتی بدتر، ممکن است به چیزی مشت بزنید یا آن را پرتاب کنید؛ اما به جز در مواردی که نتیجه ی خشم شما آسیب رساندن به خود یا شخص دیگر است، مهم است که از خشم و غضب خود چشم پوشی کنید و بپذیرید که صرفا یک انسان هستید. به روال عادی زندگی خود ادامه دهید و با خود عهد کنید که کمتر عصبانی شوید. این بهترین کاری است که می توانید انجام دهید.

به اعتقاد من بزرگ ترین مشکل اینگونه احساسات ناگهانی این است که بعد از بروز آن به خود ضربه می زنیم؛ خود را به دلیل بد بودن یا رفتار بدی که در منزل داشته ایم سرزنش می کنیم. احساس گناه می کنیم و ذهنمان را از افکار منفی و احساس ترحم و دلسوزی به خود پر می کنیم.

متاسفانه این روحیه ی شکست خورده هیچ نتیجه ی مثبتی ندارد و حتی ممکن است ما را مجدد وادار به تکرار همان رفتار ناراحت کننده کند. البته این اتفاق در اثر تمرکز و توجه به همان مشکل پیش می آید.

نوع شغل من ایجاب می کند که همواره با افراد استثنایی از قبیل درمانگران یا نویسندگان معروف جهان، که متخصص در آموزش “روش های کسب آرامش” هستند، دیدار کنم. بیشتر آنها حقیقتا افرادی آرامش طلب و دوست داشتنی هستند؛ اما هیچ کدام طبق گفته ی خودشان از عصبانیت و استیصال مبرا نیستند.

به این نکته توجه داشته باشید که همه ی شما انسان و سزاوار بخشش هستید. “صلح طلب” تر شدن به خصوص در محیط آشنای خانه، نوعی پیشرفت است نه هدف نهایی. برخی از مردم به من می گویند: “آموخته ام کمترین میزان واکنش را نشان دهم، به همین دلیل شادتر از قبل هستم؛ اما هنوز هم کنترل خود را هر از چند گاهی از دست می دهم.” همیشه پاسخ من به آنها این است: “تبریک می گویم، تلاش شما عالی است.”

یکی از راه های بخشش سریع خود، پذیرش این امر است که به هر حال کنترل خود را از دست داده اید و مطمئنا هزاران بار دیگر هم کنترل خود را از دست خواهید داد و این موضوع اصلا اشکالی ندارد.

مهم ترین قسمت داستان این است که مسیر شما درست است و هنگامی که خشم و عصبانیت خود را ببخشید، این لطف را در حق دیگران نیز آسان تر ابراز می کنید. در حقیقت، من دوست دارم گاهی همسر و فرزندانم کنترل خود را از دست بدهند، چون فرصت خوبی برای تمرین مهربانی است و نیز یادآوری این امر است که همه ی ما گاهی عصبانی و خشمگین می شویم.

روی هم رفته خوب می دانم که این حالت چه احساس بدی دارد. تصور می کنم چنانچه رفتار شما در قبال خشم خود و دیگران، بخشش باشد، شکست ها و تمایلتان به “سخت گرفتن” تا حد چشمگیری کاهش می یابد.

(منبع: از کاه کوه نسازید، دکتر ریچارد کارلسون)

ادامه ی مقالات خانواده ی موفق را دنبال کنید…