قدرشناس اعضای خانواده ی خود باشید!

قدرشناس اعضای خانواده ی خود باشید!

یکی از دلایل رنجش در بیشتر ازدواج ها و بیشتر روابط خانوادگی، احساس فقدان قدرشناسی است. متاسفانه بسیاری از ما به این دلیل که هر روز با اعضای خانواده ی خود در ارتباط هستیم، فراموش کرده ام قدرشناسی خود را به یکدیگر نشان دهیم. ما قدر یکدیگر را نمی دانیم!

بچه ها با والدین و والدین با بچه های خود چنین رفتاری دارند. همسران هم که در ابراز کردن قدرشناسی به یکدیگر معروف هستند.

بعضی از دوستانم والدینی بسیار با محبت دارند که برخی شب ها و حتی آخر هفته ها، وقت و انرژی خود را صرف مواظبت از نوه های کوچک خود می کنند؛ اما هنوز ندیده ام دوستانم برای تلاش به یاد ماندنی آنها کوچک ترین تشکری کنند.

آنها معتقدند: “والدین ما باید چنین کاری را بکنند. بالاخره آنها پدربزرگ و مادربزرگ این بچه ها هستند.” فراموش کردن این امر که هر کسی نیاز دارد مورد قدرشناسی قرار گیرد، آسان است، حتی اگر آن شخص پدربزرگ و مادربزرگ باشد.

انجام این کار مهم و بسیار آسان است. وقتی فرد احساس کند مورد قدرشناسی قرار نگرفته است، تمایل به انجام ندادن کارها پیدا می کند. فقدان قدرشناسی، ازدواج ها، روابط میان والدین و فرزندان، خواهران و برادران و سایر روابط خانوادگی را نابود کرده است.

پیشنهاد ساده ای دارم. هر وقت فرصتی پیش آمد یا کوچک ترین نشانه ای از مناسب بودن فرصت برای ابراز قدرشناسی یافتید، از ابراز آن دریغ نکنید. از صمیم قلب بگویید: “متشکرم” کارت های تشکر برای یکدیگر بفرستید و در حق کسانیکه لطفی در حق شما می کنند، لطفی کنید.

عموی بزرگ همسرم که بسیار دوست داشتنی بود چند روز پیش فوت کرد. همین امروز من و همسرم یادداشتی زیبا از پسر و عروس او دریافت کردیم. در بخشی از یادداشت نوشته شده بود: “پدر از همان دفعه ی اول که تو را دید به تو علاقه مند شد. او تو را شخصی خوب می دانست و از تو بعنوان تنها فردی یاد می کرد که پس از اولین سفر به پلاژش در کنار دریاچه، نامه ی تشکرآمیز برایش فرستاد.”

این همان قدرت قدرشناسی است. او چیزی به اندازه ی یک تشکر را در تمام عمرش به خاطر داشت. البته علت آن مشخص است، زیرا تشکر در فرهنگ ما رنگ باخته است.

اگر فرزندی دارید، بگذارید بداند که از او سپاس گزار هستید. من و همسرم گاهی از فرزندان مان برای اینکه قسمتی از خانواده ی ما هستند تشکر می کنیم. حرف ما جدی است! مطمئن شوید که از همه تشکر کرده اید. بگذارید همه ی آنها بدانند شما چقدر برای آنها ارزش قائل هستید.

بر اساس تجربیاتم در خانواده هایی که قدردانی خود را ابراز می کنند و آنها که همیشه از لحاظ فیزیکی و عاطفی با هم هستند، رابطه ای مستقیم وجود دارد. نوجوانانی که احساس می کردند ارزشمند هستند ومورد قدردانی قرار گرفته اند، بیشتر در دسترس بوده اند. آنها می آموزند که قدر خود را بدانند.

همسرانی که از آنها تشکر شده است، شوهران خود را دوست دارند و آنها را تحسین می کنند و بالعکس. همین امر در مورد خواهر و برادری که هم زمان که در یک خانه هستند و هم زمان بزرگ و مستقل شدند، صادق است. من دو خواهر خیلی خوب دارم که یکی از من بزرگ تر و دیگری کوچک تر است.

هر دوی آنها عشق و قدرشناسی بی شائبه ی خود را به من ابراز می کنند. من نیز سعی می کنم دقیقا همینطور باشم. بدون شک یکی از دلایل انسجام ما آن است که برای هم وقت می گذاریم.

(منبع: از کاه کوه نسازید، دکتر ریچارد کارلسون)

ادامه ی مقالات خانواده ی موفق را دنبال کنید…