کاری کنید که بدنتان مواد شیمیایی نشاط آور تولید کند (1)

کاری کنید که بدنتان مواد شیمیایی نشاط آور تولید کند (۱)

• ورزش کنید

روزانه حداقل نیم ساعت فعالیت بدنی کنید و ترجیحا این کار را در هوای تازه انجام دهید. چند نمونه ی خوب از این فعالیت ها عبارتند از: دوچرخه سواری، پیاده روی، باغبانی، دویدن آهسته، یا هر نوع فعالیت بدنی دیگری که از انجام آن لذت می برید.

ورزش باعث ترشح اندورفین در بدن می شود. این ماده ی شیمیایی نشاط آور تبادل اطلاعات بین سلول های عصبی و سلول های مغز را منظم می سازد و تاثیری مشابه مواد آرامش بخش بر روی بدن دارد، به این صورت که افسردگی را از بین می برد و احساس درد را کاهش می دهد.

هر وقت جایی می روید که پله برقی یا آسانسور دارد فورا به خود بگویید: “نه، من نباید از این استفاده کنم!” و به دنیال راه پله بگردید. استفاده از راه پله ارزان ترین و در دسترس ترین کار برای حفظ تندرستی است. وقتی به بالا یا پایین پله ها رسیدید احساس می کنید قلبتان تندتر می تپد، ولی بعد از آن به خاطر ترشح اندورفین احساس شادابی و نشاط بیشتری می کنید.

• آسمان را حس کنید

روزی حداقل یک بار با دقت کامل به آسمان نگاه کنید. وسعت آسمان و جهان پیرامون خود را حس کنید و همزمان با آن به آرامی نفس بکشید و زمین را در زیر پایتان احساس کنید. با این کار واقعا می توانید کوله بار مسئولیت ها و فشار کارهای روزمره را که بر روی دوشتان سنگینی می کند برای لحظه ای زمین بگذارید.

کارشناسان توصیه می کنند که ماهیانه حداقل یک بار زود از خواب بیدار شویم و برای تماشای طلوع آفتاب به خارج از شهر برویم. فعالیت های دیگری که باعث ترشح اندورفین در بدن می شوند عبارتند از: پا برهنه راه رفتن بر روی چمن خیس، شنا کردن در فضای باز (یعنی دریاچه یا استخر آب گرم سرباز)، یا رفتن به آغوش طبیعت و لذت بردن از آرامش حاکم بر آن. اگر روز سختی پیش رو دارید کمی زودتر از معمول از خواب بیدار شوید و نیم ساعت در فضای باز قدم بزنید.

اگر کاری که در حال انجام آن هستید آنقدر دشوار است که احساس می کنید باعث می شود روحیه تان را از دست بدهید، بدنتان را کمی حرکت بدهید و به آسمان نگاه کنید. از اتاق خارج شوید و به فضای باز بروید و یا حداقل از جای خود بلند شوید و به کنار پنجره بروید. به آسمان خیره شوید، تا جایی که امتداد نگاه تان در پهنای بیکران آسمان گم شود.

در همان لحظه که به آسمان خیره شده اید به گذشته فکر کنید. از خودتان بپرسید: “چه موقع موفق شده ام از عهده ی مسائل پیچیده ی مشابه این برآیم؟ چه کسی و چه چیزی در این کار به من کمک کرد؟” نقش خودتان را در رسیدن به آن موفقیت نادیده نگیرید و همه چیز را به بخت و اقبال نسبت ندهید. حتی یادآوری گوشه ی کوچکی از توانایی هایتان می تواند شما را تکان دهد و از حالت ناامیدی که توانایی هایتان را کم رنگ کرده است خارج کند و انگیزه ای باشد برای ادامه کار.

منبع: (زندگی به همین سادگی، تیکی کوستن ماخر)

ادامه ی مقالات زندگی به همین سادگی را دنبال کنید…