ترکِ عادتِ به تعویق انداختن کارها
ترکِ عادتِ به تعویق انداختن کارها
ما معمولا از به تعویق انداختن کارها و وظایف کاریمان رنج می بریم. مثلا نوشتن گزارش یک سمینار مهم و یا مطلبی که نیاز به ارائه گروهی دارد. اما چرا؟
جوابی که اکثرا به این پرسش داده می شود تنبلی است اما جالب است که چیزهای بیشتری باید در این باره بدانید.
برای شروع بهتر است بدانید که کودکان تا قبل از شروع سن آموزش هیچ کاری را به تعویق نمی اندازند. اما چه اتفاقی در روند رشد می افتد که ما از شروع کارها طفره می رویم؟
کودکان وقتی وظیفه ای بر دوششان قرار داده می شود آن را انجام می دهند. بدون فکر به عواقب آن از جمله: پاداش، ترس از شکست، برآوردن انتظارات دیگران و …
اما وقتی یک شخص بالغ به انجام کاری فکر میکند ماجرا فقط به اینجا ختم نمیشود. ما تمام عواقب کاری که باید انجام دهیم را جلوی چشمانمان می بینیم و این موضوع باعث سست شدنمان میشود. اینکه کار را به اندازه ی کافی خوب انجام خواهم داد؟ اینکه این کار را چقدر دوست دارم ؟ برایم کسالت بار است یا جذاب؟ در انتها تشویق میشوم و یا مورد انتقاد قرار می گیرم و ….
این تصور، از کمال گراییِ ناسالم شکل میگیرد که از همان دوران رشد کم کم به ما القا می شود.
عزت نفس ما به انجام وظایفِ محول، گره خورده و با به تعویق انداختن انجام کار از آن محافظت می کنیم.
اما چاره ی ترک این عادت نادرست چیست؟
یکی از تکنیک هایی که می توان از آن برای ترک عادتِ به تعویق انداختن کارها استفاده کرد، تکنیک برنامه ریزیِ عکس و یا عدم برنامه ریزی زمان است. هدف اصلی این تکینیک این است که در طول روز تعداد زیادی فواصل زمانی نیم ساعته داشته باشیم که در طول آنها بدون وقفه و با تمرکز کار کنیم، به جای اینکه ده ساعت با نصف تمرکز و همراه با وقفه ها و تعویق های متعدد کار کنیم . با تقسیم روز خود به تعداد زیادی واحد های زمانی کوتاه و متمرکز، هم کار بسیار بیشتری انجام میدهید و هم کمتر خسته می شوید.
این تکنیک به اینصورت کار میکند: از لیست کارهای مهمی که باید انجام دهید، یک کار انتخاب کنید، یک تایمر تنظیم کنید که بعد از ۳۰ دقیقه آلارم دهد، و تمام این ۳۰ دقیقه را با تمرکز کامل کار کنید. بعد از تمام شدن هر واحد ۳۰ دقیقه ای، آن را در حساب ساعت های کاری ثبت کنید. همزمان ، فهرستی از کارهای لذت بخشی که میخواهید در طول هفته انجام بدهید را تهیه کنید. مثلا یک قرار دوستانه ی ناهار و یا پیاده روی با همکاران یا سینما یا هر چیز دیگری که از انجام آن لذت می برید.
برخلاف برنامه ریزی معمول کاری، ابتدا برای فعالیت های مفرح زمان تعیین می کنید، نه برای واحدهای کاری. سپس از این چهارچوب برای ساختاردهی به روزهای کاری خود استفاده خواهید کرد. استفاده از این سیستم ذهن شما را نسبت به دوچیز هشیار میکند:
اول اینکه، زندگی فقط کار نیست! باید از فعالیت های مفرح غیر کاری هم لذت ببرید.
دوم، مدت زمانی که برای انجام کارها، در اختیار دارید محدود است، بنابراین بهتر است از آن خوب استفاده کنید. این تکنیک به معنای برنامه ریزی کارها حول تفریحات است، بنابراین فقط زمانی که برای انجام وظیفه ای وقت داشته باشید، آن را انتخاب می کنید و فقط اگر توانستید حداقل نیم ساعت متمرکز روی آن کار کنید، در حساب ساعات کاری ثبتش می کنید. با این ترتیب زمان زیادی صرف انجام کار واقعی و متمرکز خواهید کرد و هرگز هم احساس اجبار و الزام نمی کنید.
برای کاهش حواس پرتی ها و وقفه ها، همیشه یک برگ کاغذ یا یک دفترچه همراه داشته باشید.
دیدگاهتان را بنویسید