تصویرگرها و ابرازهای عاطفی

تصویرگرها

تصویرگرها تصویری تجسمی می سازند و به انتقال پیام گفتاری کمک می کنند. آنها حرکات ناخودآگاهی اند که بیشتر از حرکات غیر کلامی و نمادین رخ می دهند.

مثال: وقتی یک شی را توضیح می دهیم شروع به کشیدن ابعاد و اندازه و فرم شی در هوا می کنیم تا فرد راحت تر متوجه آن شود.

کاربرد و میزان استفاده از تصویرگرها در میان فرهنگ ها متفاوت است. به طور مثال آمریکایی های لاتینی تبار بیش از همتاهای آنگلوساکسون شان از تصویرگرها استفاده می کنند که آنها نیز به نوبه ی خود بیش از بسیاری از فرهنگ های آسیایی این کار را انجام می دهند. در برخی از فرهنگ های آسیایی استفاده ی زیاد از تصویرگرها نشانه ی هوش پایین است. اما در فرهنگ آمریکای لاتین نبود تصویرگرها حاکی از بی علاقگی است.

ابرازهای عاطفی

تظاهرات عاطفی بیشتر شامل حرکاتی است که عواطف خاصی را نشان می دهد و معمولا از جنس حرکات صورت است. خودآگاهی این حرکات کمتر از تصویرگرها است و البته به میزان کمتری نیز رخ می دهد. اگرچه آنها عواطف جهانی را منتقل می کنند و درک شان نسبتا آسان است، اما درجه و میزان وقوع آنها به مسائل فرهنگی بستگی دارد.

مثال: اخم و صورت برافروخته شده به هنگام عصبانیت، یا صورتی بی حال و لب هایی آویزان به هنگام ناکامی، و یا برق چشمانی که عشق را ابراز می کنند.

عدم وجود ابرازهای عاطفی به معنای بی احساسی نیست. ملاحظات فرهنگی، تعیین می کنند که چه رفتاری درست است. ژاپنی ها، هنگام بروز عصبانیت نسبت به ایتالیایی ها حرکات عاطفی کمتری از خود نشان می دهند. با این همه، این بدان معنا نیست که شخص ژاپنی ذره ای کمتر احساس عصبانیت می کند. ژاپنی ها این تصور را دارند که باید عواطف شان را کنترل کنند؛ حال آنکه ایتالیایی ها ترغیب می شوند تا احساسات شان را کاملا بروز دهند.

(منبع: زبان بدن به زبان آدمیزاد، الیزابت کونکه)

ادامه ی مقالات زبان بدن را دنبال کنید…