از افراد خانواده انتظار رفتار رسمی نداشته باشید!

از افراد خانواده انتظار رفتار رسمی نداشته باشید!

سال ها شکایت بسیاری از مردم را می شنیدم که افراد خانواده ی آنها رفتاری متفاوت از بقیه با ایشان دارند. اکثر مردم متعجب و ناامید می شوند که افراد خانواده شان بارها برای آنها ارزش قائل نشده اند و نمی شوند، میان صحبت آنها می دوند، به صحبت های آنها توجه نمی کنند یا احترامی که دوستان و همکاران در محیط کار حتی غریبه ها برای آنها قائل هستند، افراد خانواد برای آنها قائل نیستند و بیشتر با آنان مخالفت می کنند.

اگر می خواهید زندگی خانوادگی آرام تری داشته باشید، مهم آن است که این واقعیت را برای خود حل کنید. اعضای خانواده (که بیشترین علاقه را به آنها داریم)، مسلما رفتاری متفاوت از دیگران با ما دارند. ما بهترین و بدترین جنبه های اعضای خانواده ی خود را مشاهده می کنیم و آنها نیز به سهم خویش بهترین و بدترین جنبه های ما را مشاهده می کنند.

دلیل این نوع رفتار آن است که ما احساس راحتی بیشتری با آنها می کنیم. در مقابل آنها زیاد سنجیده رفتار نمی کنیم و حس می کنیم که کمتر چیزی داریم که از دست بدهیم.

برای تجربه ی بعضی رفتارها در مقابل آنها، احساس امنیت بیشتری می کنیم، به عبارت دیگر، نگران نیستیم که با بروز عصبانیت، ناراحتی، افسردگی یا احساس پوچی و درماندگی، عشقی را که از خانواده دریافت می کنیم، از دست بدهیم. لااقل ترس چندانی از این موضوع نداریم و همچنین در خانواده ی کمتر به جبهه گیری نیاز داریم و لازم نمی دانیم تظاهر کنیم.

بیشتر اوقات افراد خانواده بر نقاط ضعف ما دست می گذارند؛ اما هیچ وقت افراد دیگر چنین نمی کنند. این رفتارها به میزان آشنایی ها مربوط است. افراد خانواده با ما کاملا احساس راحتی می کنند. به طور معمول استعدادها و ضعف های ما را می شناسند. با شناخت خوبی که از ما دارند بیشتر عیب ها و جنبه های انسانی ما را می شناسند. به جای در افتادن با این واقعیت می توانیم بیاموزیم که بابت آنها شکرگزار باشیم، زیرا برای ما احساس راحتی ایجاد می کند و می توانیم در عین حال که خودمان هستیم، دوست داشتنی هم باشیم.

بدون تردید فرزندانم بیشتر از هر کس دیگری بهترین و بدترین جنبه های رفتارم را می شناسند. این امر گاهی برای من ناراحت کننده و برای آنها مسخره است که به دیگران آموزش می دهم زندگی آسوده تری داشته باشند! گاهی بعد از بحث و درگیری با یکی یا هر دوی آنها، خانه را به قصد رفتن به کلاس یا یک سخنرانی برای تعلیم دادن دروسی در این رابطه ترک می کنم.

یکبار دخترم در حالیکه از خانه بیرون می رفتم، با لحنی کنایه آمیز به من گفت: “بابا تو فقط برو به آنها تعلیم بده که احساس آسایش کنند.” البته واقعا حق با او بود.

تنها راه حرکت بر فراز ناراحتی ها این است که آنها را مانند فرمول درسی بپذیریم، فرمولی که می گوید این مطالب برای دیگران هم به همین شکل هستند، بدانیم هیچ استثنایی وجود ندارد و این امر مطلوب است و در حقیقت، برای ما خوب است.

مطمئنا این پذیرش توام با فروتنی و تواضع ما را به طرز غریبی حفظ می کند. وجود این امر زندگی خانوادگی را منحصر به فرد می کند. به آن بیندیشید. احتمالا هیچ وقت تحمل نمی کنید که غریبه ها اینطور با شما صحبت کنند؛ اما از صحبت های فرزندان و همسرتان ناراحت نمی شوید!

همانگونه که آموختید، به جای درگیر شدن با این رفتار خانوادگی، بخش فکاهی و پاک قضیه را مشاهده کنید. شما معتقد خواهید شد که احتمالا بسیار شبیه به افراد خانواده ی خود رفتار می کنید. پس آرام بگیرید و به افراد خانواده خود استراحت بدهید. با وجودی که به نظر نمی آید، ولی عشق آنها به شما واقعا احساس می شود و به این نتیجه خواهید رسید که رفتار غلط انداز آنها توفیق اجباری است!

(منبع: از کاه کوه نسازید، دکتر ریچارد کارلسون)

ادامه ی مقالات خانواده ی موفق را دنبال کنید…