طوری زندگی کنید که انگار آخرین روز زندگی شماست
طوری زندگی کنید که انگار آخرین روز زندگی شماست
چنان زندگی کنید که گویا آخرین روز شما بر روی این کره ی خاکی است، زیرا ممکن است باشد، کسی نمی داند! پیشنهاد می کنم با اعضای خانواده ی خود و افراد مورد علاقه ی خود طوری رفتاری کنید که انگار آخرین باری است که آنها را می بینید.
چند بار بدون گفتن “خداحافظ” از خانه خارج شده اید یا سخن نامهربان یا انتقادی را قبل از خروج از خانه زیر لب مطرح کرده اید؟ چند بار برای افراد مورد علاقه ی خود که بیشترین اهمیت را برای آنان قائل هستید با فرض همیشگی بودن خود، کمترین ارزش را قائل شده اید؟
بیشتر ما انسان ها ظاهرا با این تصور به این گونه رفتارهای خود ادامه می دهیم که همواره فرصتی برای مهربان تر شدن داریم و همواره فردایی هست؛ اما آیا این روشی عاقلانه برای زندگی است؟
چند سال پیش مادربزرگم دار فانی را وداع گفت. ملاقات خود را با او به یاد می آورم. می دانستم که هر ملاقاتی می تواند آخرین ملاقات من با او باشد. هر ملاقات اهمیت ویژه ی خود را داشت و رفتار ما با یکدیگر به نحوی خاص بود. خداحافظی های ما سرشار از عشقی خالصانه، قدرشناسی و خاطره انگیز بود. لحظات پر محبت خاصی بودند زیرا هر لحظه ارزش داشت.
زندگی روزانه ی ما نیز می تواند همین ارزش را داشته باشد. تمرین موثر برای یادآوری مداوم این تصور که این “آخرین خداحافظی” است. تصور کنید که به هر دلیلی شاید دیگر افراد خانواد ی خود را مجدد پس از این ملاقات نکنید. با فرض این حقیقت، آیا تصور می کنید همین رفتار را با آن داشته باشید؟
آیا به مادر یا پدر، فرزندن، خواهر و برادر، همسر یا هر شخص دیگری که مورد علاقه ی شما هستند، کوتاهی، نقص یا هر اشکال رفتاری یا شخصیتی را یادآوری خواهید کرد؟ آیا آخرین کلمات شما ممکن بود شکایت یا نظرات بدبینانه ای باشد که مطرح نماید شما آرزوی زندگی متفاوتی را دارید؟ احتمالا نه.
شاید اگر طرز تفکر شما همواره اینطور باشد که این آخرین ملاقات شما با افراد مورد علاقه ی شماست، زمان بیشتری برای در آغوش کشیدن و گفتن خداحافظی به آنها اختصاص می دادید یا بیشتر سخن مهربان و ملایم از روی محبت می گفتید.
به جای گفتن “به امید دیدار”، اگر تصور می کردید این آخرین دفعه برای ملاقات شما با نوجوان، خواهر، مادر یا پدر، خانواده ی سببی یا همسر خود است، احتمالا با او رفتاری متفاوت که مهربانی و شفقت بیشتری را نمایان سازد در پیش می گرفتید. به جای خروج عجولانه از خانه شاید لبخند می زدید و به او می گفتید که او برای شما فردی مهم است و قلب شما به روی او باز است.
من این سخن را نه به دلیل ایجاد ترس، بلکه برای یادآوری ارزش خانواده ی شما مطرح می کند، زیرا در نبود شما یا آنها، جای شما برای یکدیگر خالی خواهد بود.
من در زندگی با درک این اصل دیدی مضاعف در مورد مهم ترین های زندگی پیدا کردم. من معتقدم این دید تاثیر بسزا در شکل دادن صبر و محبت بیشتر در شما خواهد داشت و بیش از همه به یاد شما می آورد که به خصوص در رابطه با افراد خانواده ی خود “از کاه کوه نسازید”.
(منبع: از کاه کوه نسازید، دکتر ریچارد کارلسون)
ادامه ی مقالات خانواده ی موفق را دنبال کنید…
دیدگاهتان را بنویسید