زبان بدن : حفظ حریم شخصی

زبان بدن : حفظ حریم شخصی

وقتی غریبه ها وارد حریم شخصی تان می شوند و در آنجا ازدحام می کنند، بایستی با توجه به شرایط، تصور خود را از میزان حریم مورد نیازتان تغییر دهید. افراد روستایی ممکن است هنگام ورود به یک شهر بزرگ ابتدا کاملا احساس ناراحتی کنند. آنها که به زندگی در فضای باز عادت دارند، حال خود را محصور در ساختمان ها می بینند.

فضای باز جای خود را به شلوغی و ازدحام می دهد و در این شرایط افراد بیشتر احساس محدودیت و فشار می کنند. پس از سازگاری با این فضای کاهش یافته، حرکات این افراد کمتر و کوچک تر و بسته تر می شود.

دفعه ی بعدی که به مطب دکتر یا آرایشگاه می روید، دقت کنید که مردم کجا می نشینند. معمولا یک ردیف صندلی برای مراجعان در حال انتظار وجود دارد. اولین مراجع معمولا در انتهای ردیف می نشینند. فرد بعدی که وارد می شود وسط می نشیند. هر دو نفر در فاصله ی مناسبی نسبت به هم قرار می گیرند؛ نه خیلی نزدیک  که آزار دهنده باشد و نه خیلی دور که خشک و سرد به نظر آیند.

نفر بعد در انتهای دیگر ردیف صندلی ها می نشیند، نفر چهارم موقعیت بین وسط و انتها را انتخاب می کند و هیمنطور ادامه دارد تا وقتی که نهایتا فردی مجبور شود کنار فرد دیگر بنشیند.

مردم هنگام صف بستن در بریتانیا خود را در یک حباب نامرئی از فضا محصور می کنند. هر کس حباب خود را دارد . افراد در یک روز خوب به حریم یکدیگر احترام می گذارند. جالب اینکه در شرایط پر ازدحام، مثل ساعت شلوغی اتوبوس، مترو یا قطار، مردم یکدیگر را نادیده می گیرند.

طبق نظر روان شناس رابرت سامر، در شرایط پر ازدحام مردم تصور می کنند کسی که به حریم شان تجاوز کرده است بی جان است. بنابراین، نیازی به انتقال هیچ گونه پیغام اجتماعی نیست. آدم ها وقتی اطراف خود را نادیده می گیرند، بی حرکت می ایستند یا می نشینند. هرچه جمعیت بیشتر باشد، تحرک فیزیکی افراد کمتر است. در این شرایط افراد بی روح و بی حالت می شود که این یعنی آنها به دنبال برقراری ارتباط نیستند. افراد در این وضعیت با خیره شدن به سقف یا کف زمین از ارتباط چشمی می پرهیزند.

(منبع: زبان بدن به زبان آدمیزاد، الیزابت کونکه)

ادامه ی مقالات زبان بدن را دنبال کنید…