ماهی گیری بدون قلاب در تبلیغات

ماهی گیری بدون قلاب در تبلیغات

سازندگان هر سه ی شعار های تبلیغاتی (چه خبر بادوایزر، فقط انجامش بده نایکی و خرگوش انرجایزر: پیشنهاد می شود ابتدا مقالات گذشته را مطالعه کنید)، مرتکب یک اشتباه فاحش و خطرناک شده اند. آنها دارند بدون قلاب، ماهی گیری می کنند. مخاطبین، طعمه را می خورند، ولی هرگز به قلاب نام تجاری نمی افتند.

به عبارت دیگر استفاده از جمله ها و شعارها برای مصرف کننده جا می افتد، ولی در خدمت خرید یک محصول دیگر.

• چه خبر؟ “هیچی به جز اینکه تشنه هستم. فکر نمیکنم بتوان در مقابل هاینکن Heineken مقاومت کنم.”
• فقط انجامش بده. “تو می دونی که چقدر دلت می خواهد یک جفت کفش ریباک مدل آیورسون داشته باشی؛ خوب پس فقط برو بخرشون.”
• خرگوش عمرش تموم شد: “باز هم باتری لازم داریم، برو یک بسته ی دیگه باتری دوراسل بگیر!”

تاریخ تبلیغات پر از آگهی های تبلیغاتی محبوبی است که نتوانسته اند هیچ کاری برای فروش نام تجاری خود انجام دهند. شعارهای آنان مثل طعمه های کلامی ای هستند که در پشت آنها یک قلاب جاذب وجود ندارند. از جمله:

• شعار غذای مکزیکی یوکیو رو تاکوبل Yoquiero Taco Bell “من تاکوبل دوست دارم” و علامت سگ کوچولوی آن از نژاد چی واوا. (فروش پایین آمد و شرکت قراردادش را با آژانس تبلیغاتی اش فسخ کرد.)
• شعار نبض آمریکا The heartbeat of America برای اتومبیل شورلت. “شرکت فورد از شورلت پیشی گرفت.”
• شعار “چیزهایی هستند که با پول نمی توان خرید. برای خرید چیزهای دیگر کارت اعتباری مَستر Master Card وجود دارد.” (کارت اعتباری مستر نتوانست با کارت اعتباری ویزا Visa Card رقابت کند.)

اینها و هزاران شعار تبلیغاتی دیگر برای مخاطب بسیار گوش نواز هستند، ممکن است در خاطر بمانند یا شاید هم در ذهن مخاطب با نام محصول ارتباط بوجود آورند؛ ولی هیچ کدام نتوانسته اند عموم مردم را به خرید محصول ترغیب کنند. آنها بدون قلاب ماهیگیری می کنند.

(منبع: سقوط تبلیغات و ظهور روابط عمومی، آل ریس_لورا ریس)

ادامه ی مقالات روابط عمومی (PR) را دنبال کنید…