زبان بدن : هموار کردن شرایط سخت

زبان بدن : هموار کردن شرایط سخت

فرهنگ های مختلف راه های متفاوتی برای رویارویی با موقعیت های سخت یا آزار دهنده دارند.

مثلا، برزیلی ها از دادن خبر بد و نه گفتن پرهیز می کنند. ممکن است موضوع را تغییر دهند، در امر مبالغه کنند یا چنان آسمان و ریسمان به هم ببافند که متوجه جنبه های منفی آن خبر نشوید. آنها برای فریب دادن یا خراب نکردن وجهه ی خود این کار را نمی کنند، بلکه فقط می خواهند اوضاع مثبت باشد و فرد را ناامید نکنند.

اخیرا در بلغارستان به یک جمع خانوادگی دعوت شدم. من به جز چند کلمه چیزی از زبان آنجا بلد نیستم. اما از زبان بدن و لحن مکالمه مشخص بود که بحث داشت بالا می گرفت. صدای افراد بلندتر می شد، حرف یکدیگر را قطع می کردند و انگشت شان را به سمت یکدیگر می گرفتند. ناگهان، یک نفر چیزی گفت که بن بست را شکست. همه لبخند زدند، خندیدند، شانه ها را بالا انداختند، بازوی یکدیگر را نوازش کردند و خوردن غذا را از سر گرفتند.

بعدا میزبان به من گفت که البته مشاجره ای در حال رخ دادن بود؛ از این رو او برای حفظ آرامش، لطیفه ای تعریف کرد و همه آرام شدند. حفظ تعادل در روابط مهم تر از این بود که چه کسی حق دارد و چه کسی در اشتباه است.

در یک روز زمستانی، کارولین، یک آمریکایی ساکن توکیو، در ساعت ازدحام سوار بر مترو بود. او خود را با کت پشمی و کلاه کاملا پوشانده بود. جایی برای نشستن نبود و با آن که حامله بود، هیچ کس جای خود را به او نداد. کارولین مجبور شد بایستد، پس به در شیشه ای که قطارها را از هم جدا می کرد چسبید. هم سفرانش به جای گرفتن دستگیره ها به یکدیگر تکیه داده بودند. با یک تکان قطار، همه ی مسافران به سمت کارولین متمایل شدند و به او فشار آورند. در نتیجه پشت او به درون شیشه ی محافظ رفت و خرده شیشه سر تا پایش را پوشاند.

با این حال کسی به وضعیت او اهمیتی نداد. در ایستگاه، مسافران از قطار بیرون ریختند و گروه بعدی با فشار داخل مترو شد. چند دقیقه بعد، یک ژاپنی نسبتا جواب که هنگام این اتفاق با او در یک واگن بود جلو آمد و بقیه ی خرده شیشه ها را برای به حداقل رساندن خطر از روی او تکاند. فرد دیگری جا به جا شد تا جایش را به او بدهد. همه ی این کارها بدون هیچ ارتباط چشمی انجام شد.

آنچه کارولین فهمید این بود که او ندانسته وضعیت ناجوری به وجود آورده بود و ژاپنی ها با توجه نکردن آشکار به او “آبرویش را حفظ می کردند”. با وجود تصادفی بودن آن حادثه، نشان ندادن عکس العمل عاطفی، شیوه ی ژاپنی ها برای همورا کردن شرایط عذاب آور برای کارولین بود. آنها با این رفتار خاص خود بدون آنکه کارولین را ناراحت کنند، تعادل اوضاع را حفظ کردند.

(منبع: زبان بدن به زبان آدمیزاد، الیزابت کونکه)

ادامه ی مقالات زبان بدن را دنبال کنید…