خم به ابرو نیاوردن

خم به ابرو نیاوردن

خم به ابرو نیاوردن یک حالت طبیعی چهره است. ماهیچه های لب بالایی منقبض می شوند تا از بروز احساسات جلوگیری کنند. افرادی که به هنگام شنیدن خبرهای بد یا مواجهه با مشکلات نمی خواهند احساسات خود را بیان کنند، لب بالایی شان را گاز می گیرند تا عواطف خود را کنترل کنند و جلو بروز آنها را بگیرند.

مفهوم “خم به ابرو نیاوردن” یا “آرامش خود را حفظ کردن” که کنترل احساسات را می رساند، به دهه ی ۱۸۰۰ برمی گردد و مختص طرز فکر انگلیسی هاست که احساسات درونی شان را بروز نمی دهند و عواطف شخصی شان را برای خود نگه می دارند. خم به ابرو نیاوردن در زمانی که می خواهید متانت خود را حفظ کنید، سودمند است.

از آنجایی که لب های جمع شده ممکن است نشانه ی مخالفت باشد و باعث شود که لب ها چین و چروک بخورد و پیر نشان تان دهد، از این حرکت اجتناب کنید؛ مگر اینکه بخواهید صورت تان مانند آلوی پلاسیده به نظر برسد.

اگر در حال دادن پیشنهاد یا طرحی هستید و شنونده ی شما با لب های جمع شده از ایده های تان استقبال می کند که نشان دهنده ی مقاومت ذهنی است، قبل از آنکه بحث کلامی را آغاز کنید از او بپرسید که آیا با پیشنهاد شما مخالف است یا نه. با رفع ابهام، طرف مقابل بیشتر ترغیب می شود تا وضع شما را درک کند و همچنین تحت تاثیر حس ششم و ذهن خوانی شما قرار می گیرد.

انقباض لب ها و فروخوردن سخن

هنگامی که فک تان را قفل می کنید، لب های تان محکم بسته می شود. در این وضعیت، آنها در امتدان دندان ها به عقب کشیده می شوند. این حالت با جمع کردن لب ها متفاوت است، چرا که حالت لب های جمع شده رو به جلو است. با لب های محکم بسته شده، چه از روی عصبانیت باشد، چه ناامیدی و چه از روی تهدید، دیگر کسی سر به سر شما نمی گذارد.

تصور کنید که در جلسه ی عمومی سالانه ی شرکت حضور دارید. در فضایی مملو از عقاید متفاوت و موضوعات شخصی و ترفندها، هرج و مرج و تنش موج می زند. در این حالت همزمان با قفل شدن فک، لب های تان محکم روی هم فشرده می شود. لب های به هم فشرده از بروز عصبانیت جلوگیری می کند.

(منبع: زبان بدن به زبان آدمیزاد، الیزابت کونکه)

ادامه ی مقالات زبان بدن را دنبال کنید…